English
aryaaa0 guestbook (27) Sign guestbook
Browse Pages:< Previous 1 2
ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻟﺐ - ﻫﺮ ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬﺭﺍ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻥ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ 9 ﺑﺎﺭ ﺗﺎ ﮐﺮﺩ- . ﺩﺭ ﻫﺮﻡﺧﺌﻮﭘﻮﺱ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﮐﻪ 2600 ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯﻣﯿﻼﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﺳﻨﮓﺑﮑﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ﺍﺟﺮﯼﺑﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ 50 ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻣﺘﺮ ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺩﻧﯿﺎﺳﺎﺧﺖ- . ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ 600/557/31 ﺛﺎﻧﯿﻪﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ - ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﮔﻞ ﺟﻬﺎﻥﻓﻠﻮﺯﯾﺎ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ - ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺿﺮﺑﺎﻥ ﻗﻠﺐ ﺭﺍﻗﻨﺎﺭﯾﻬﺎ ﺑﺎ 1000 ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻭ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺭﺍﻓﯿﻞ ﺑﺎ 27 ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺩﺍﺭﺩ - ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻡﺭﮔﻬﺎﯼ ﺧﻮﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺧﻂ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ97000 ﮐﯿﻠﻮ ﻣﺘﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ - ﺳﺮﻋﺖ ﺻﻮﺕﺩﺭ ﻓﻮﻻﺩ 14 ﺑﺎﺭ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﺮﻋﺖ ﺁﻥ ﺩﺭﻫﻮﺍﺳﺖ - - ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﻋﻤﻖ400ﻣﺘﺮﯼ ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﯿﮑﻨﺪ - ﺍﻣﺮﯾﮑﺎ ﺗﺎ50 ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺳﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻭ ﻧﯿﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ -ﻋﺪﺩ 2520 ﺭﺍ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﻋﺪﺍﺩ 1 ﺗﺎ 10ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﻗﺴﻤﺖﮐﺴﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ - ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﺮﮐﺰﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ700ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺗﻦﺑﺮ452/6ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻣﺘﺮ ﻣﺮﺑﻊ ﺍﺳﺖ - ﻃﻮﻝﻋﻤﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﻮﺋﺪ ﻭ ﮊﺍﭘﻦ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻠﻞ ﺟﻬﺎﻥﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ - ﺷﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺟﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻣﯿﺮﺳﺪ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﺎﯾﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭﮐﻨﺪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ - ﺩﺍﻍ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﮐﺮﻩﺯﻣﯿﻦ ﺩﺭ ﺩﺍﻟﻮﻝ ﺍﺗﯿﻮﭘﯽ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪﺩﺭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺩﯼ ﺩﻣﺎﯼ ﻫﻮﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻪ 94ﺩﺭﺟﻪ ﻓﺎﺭﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﯿﺮﺳﺪ - ﺁﺑﺸﺎﺭ ﺁﻧﺠﻞ ﺩﺭﻭﻧﺰﻭﺋﻞ 20 ﺑﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﺑﺸﺎﺭ ﻧﯿﺎﮔﺎﺭﺍ ﺍﺳﺖ- ﯾﮏ ﻟﯿﺘﺮ ﺳﺮﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺳﻨﮕﯿﻨﺘﺮ ﺍﺯﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮﯾﻦ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺁﻟﻔﺎﻣﻨﭽﻮﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪﻓﺎﺻﻠﻪ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺯﻣﯿﻦ 3/4 ﺳﺎﻝ ﻧﻮﺭﯼ ﺍﺳﺖ -ﺗﻨﻬﺎ ﺣﯿﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﻨﺎ ﮐﻨﺪ ﺷﺘﺮﺍﺳﺖ - ﻓﻠﺰ ﺍﻭﺳﻤﯿﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﺘﺮﯾﻦ ﻣﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼﺯﻣﯿﻦ ﺍﺳﺖ - ﺩﺭ ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ 5000ﺑﯿﻠﯿﻮﻥ ﺑﯿﻠﯿﻮﻥ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺑﺮ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﺭﺍ ﮐﻪﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ - ﺑﯿﻞﮔﯿﺘﺲ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ 250 ﺩﻻﺭ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ ﺩﺭﺁﻣﺪﺩﺍﺭﺩ، ﯾﻌﻨﯽ 20 ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺩﻻﺭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻭ 8/7ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺩﻻﺭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ - ﮔﺰﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﻣﺎﻥﺭﻣﺎﺗﯿﺴﻢ، ﺩﺭﺩ ﮐﻤﺮ ﺩﺭ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﺩﻣﺒﺎﻟﭽﻪ، ﺩﺭﺩﻟﮕﻦ ﺧﺎﺻﺮﻩ ( ﺩﺭﺩ ﺍﻋﺼﺎﺏ ﮐﻤﺮ ) ﻭ ﻧﯿﺰﺩﺭﻣﺎﻥ ﺑﯿﻤﺎﺭﯾﻬﺎﯼ ﻣﺜﺎﻧﻪ، ﻣﺠﺎﺭﯼ ﺍﺩﺭﺍﺭﯼ ﻭﮐﻠﯿﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻔﯿﺪ ﺍﺳﺖ - ﺁﯾﺎ ﻣﯿﺪﺍﻧﯿﺪ ﺷﺎﻧﺲﺷﺒﯿﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﻭ ﺍﺛﺮ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﯾﮏ ﺑﻪ 64ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺍﺳﺖ- . ﺍﮔﺮ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﻣﺎﻭﺭﺍﯼ ﺻﻮﺕ ﺭﺍﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺤﺪﻭﺩﯼ ﺍﺯ ﻓﻀﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﺮﺩﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﻭ ﯾﺎ ﺫﺭﺍﺕ ﺩﻭﺩ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪﺑﺘﺎﺑﺎﻧﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﺫﺭﺍﺕ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺭﺳﻮﺏ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ- ﺁﯾﺎ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺘﯿﺪ ﺩﺭﺟﻪ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦﻗﺴﻤﺖ ﯾﮏ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﻪ 1540 ﺩﺭﺟﻪ ﻣﯿﺮﺳﺪﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺁﻥ ﻓﻘﻂ300 ﺩﺭﺟﻪ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺩﺍﺭﺩ . -
ﺯﻧﺪﮔﯽ ، ﺳﺒﺰﺗﺮﯾﻦ ﺁﯾﻪ ، ﺩﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﯼﺑﺮﮒ ﺯﻧﺪﮔﯽ ، ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﯾﮏﻗﻄﺮﻩ ، ﺩﺭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﻭﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ، ﺣﺲﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﯾﮏ ﻣﺰﺭﻋﻪ ، ﺩﺭ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﺬﺭﺯﻧﺪﮔﯽ ، ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﯼﻣﺎﻫﯽ ، ﺩﺭ ﺗﻨﮓ ﺯﻧﺪﮔﯽ ، ﺗﺮﺟﻤﻪ ﯼ ﺭﻭﺷﻦﺧﺎﮎ ﺍﺳﺖ ، ﺩﺭ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ،ﻓﻬﻢ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻥ ﻫﺎﺳﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ، ﺳﻬﻢ ﺗﻮ ﺍﺯﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ، ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎﯼﻭﺟﻮﺩ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺖ ، ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﺎﻣﺎﺳﺖ ، ﺁﺳﻤﺎﻥ ، ﻧﻮﺭ ، ﺧﺪﺍ ، ﻋﺸﻖ ،ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺎﺯﯼ ﺍﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﺑﯿﻢ ، ﺩﺭ ﻧﺒﯿﻨﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺩﺭ ﻧﺒﻨﺪﯾﻢ ﺑﻪﺁﺭﺍﻣﺶ ﭘﺮ ﻣﻬﺮ ﻧﺴﯿﻢ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﺖ ﺩﻝ ،ﺑﺮﮔﯿﺮﯾﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺎ ﺷﻮﻕ ، ﺳﻼﻣﯽﺑﮑﻨﯿﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ، ﺭﺳﻢ ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﺍﺯ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺍﺳﺖﺳﻬﻢ ﻣﻦ ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩﺍﯾﻦ ﺳﻬﻢ ﻧﻤﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ ﻭﺯﻥ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽﻣﻦ ، ﻭﺯﻥ ﺭﺿﺎﯾﺘﻤﻨﺪﯾﺴﺖ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺯ ،ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻣﺰ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﺳﺎﺯﺵ ﺑﺎ ﺗﻘﺪﯾﺮﺍﺳﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﺎﯾﺪ ، ﺷﻌﺮ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻮﺩ ، ﮐﻪﺧﻮﺍﻧﺪ ﭼﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭ ، ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻡ ﻧﻤﻮﺩ ﻧﺎﻥﺧﻮﺍﻫﺮ ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﺩﺍﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﺎﯾﺪﺁﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺳﺖ ، ﮐﻪ ﺩﺭﯾﻐﺶ ﮐﺮﺩﯾﻢﺯﻧﺪﮔﯽ ، ﺯﻣﺰﻣﻪ ﯼ ﭘﺎﮎ ﺣﯿﺎﺕ ﺍﺳﺖ ، ﻣﯿﺎﻥﺩﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ، ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﺁﻣﺪﻥ ﻭﺭﻓﺘﻦ ﻣﺎﺳﺖ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﺎ ،ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺳﺖ ﻣﻦ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ، ﻗﺪﺭ ﺍﯾﻦﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﺑﻢ
ﺗﮑﻪ ﺍﺑﺮﯼ ﺷﺪﻡ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻗﻠﺒﻢﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﮔﺬﺭ ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻭ ﺳﯿﺎﻫﯽﻭﻗﺘﯽ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻟﻢ ﺍﺑﺮﯼ ﺷﺪ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺑﺎﺭﯾﺪﻡﺑﺮ ﺍﻭﺝ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﯼ ﭼﮑﯿﺪﻡ ﺑﺮﺩﺭﯾﭽﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﺍﻭﺝ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻗﻄﺮﻩﻗﻄﺮﻩ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺭﯾﺪﻡ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻪﺯﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﺪ ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺣﺎﻻ ﮐﻪﻣﻦ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﺭﯾﺪﻡ ﻗﻠﺒﻢ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺑﺎﺻﻔﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺍﺑﺮﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﺁﻣﺪ ﺩﺭﺩﻟﻢ ﻭﻟﯽ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺑﺎﺭﯾﺪ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻋﺸﻖﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﯼ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡﺍﯼ ﺍﺑﺮ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺑﺒﺎﺭ ﺗﺎ ﺑﺸﻮﯾﯽﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ
آن چنان که چشمانت می گویند
تو
دریا را به آسمان
قرض داده ای !!
موج خیالت طوفانی مباد
ماه دلٰ دریایی من
تو
دریا را به آسمان
قرض داده ای !!
موج خیالت طوفانی مباد
ماه دلٰ دریایی من
غروب غمناکی است ...
دلم بسیار هوای گریه دارد ...
دلتنگی هایم را نمی دانم چه کنم ...
به آسمان ابری هم که مینگرم از فراق تو می خواهد گریه کند ...
اما نمی بارد و می خواهد که دوری از یار را چون بغضی سنگین در خود نگه دارد ...
می گویم آسمان ببار تا من نیز ببارم و سبک شوم ...
می گوید برای عاشق دلداده سبک شدن چه معنی دارد؟!
می گویم ابر پاک!
گریه کن شاید غم را از دل هزار هزار گل نو رسیده بزدایی ...
می گوید گلی که غم در وجودش رخنه نکرده باشد که گل نیست ...
می گویم آسمان فریاد کن ...
بگذار مردمان شهر برق چشمان عاشق تو را ببینند ...
می گوید امروز دلم چنان گرفته است که نای فریاد ندارم ...
می گویم هوای باران دارم ... می گوید هوای یار دارم ...
می گویم هوای باریدن دارم ...
می گوید سر آن دارم که بغض دیرین را همچنان بسته نگه دارم ...
می گویم شعر وصل بخوان ................. می گوید وصل میسر نیست ...
مرا امروز شعر هجر خوش تر است ...
می گویم لااقل چند قطره ای چشمان مرا همراهی کن ...
می گوید امروز تنها گریه کن ...ستاره ها نهفتند در آسمان ابری ...
دلم گرفته نفسم ... هوای گریه دارم ...
هوای گریه دارم...
هیچ ﮔﺎﻩ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﻢ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺳﻌﺖ ﺩﺷﺖ ﺷﻘﺎﻳﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻋﻤﻖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﮊﺭﻓﺎﯼ ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﺷﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﺭﻧﮓ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﻋﻤﻴﻘﺘﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺳﻴﺪ. ﺭﻧﮓ ﭼﺸﻤﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻴﺮﺳﯽ ﻭ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺭ ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ. ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻳﺜﺎﺭ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﻣﻌﻨﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ. ﻳﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻴﺸﻮﺩ.
ﺯﺍﻍ ﮔﻔﺖ : ﮔﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮﯼﻋﻬﺪ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﻢ ﺑﭙﺬﻳﺮﻱﻋﻤﺮﺗﺎﻥ ﮔﺮ ﮐﻪ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﮐﻢ ﻭ ﮐﺎﺳﺖﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﭼﻪ ﮔﻨﻪ ﮐﺎﻳﻦ ﺯ ﺷﻤﺎﺳﺖﺯﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎﻳﻴﺪ ﻓﺮﻭﺩﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ؟ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﮐﺎﻥ ﺍﻧﺪﺭﺯ ﺑﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﭘﻨﺪﺑﺎﺭﻫﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﭼﺮﺥ ﺍﺛﻴﺮﺑﺎﺩﻫﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺗﺎﺛﻴﺮﺑﺎﺩﻫﺎ ﮐﺰ ﺯﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﻭﺯﻧﺪﺗﻦ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﮔﺰﻧﺪﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﺷﻮﻱ ﺑﺎﻻﺗﺮﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺶ ﮔﺰﻧﺪﺳﺖ ﻭ ﺿﺮﺭﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﻭﺝ ﺍﻓﻼﮎﺁﻳﺖ ﻣﺮﮒ ﺷﻮﺩ ﭘﻴﮏ ﻫﻼﮎﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﺴﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪﺍﻳﻢﮐﺰ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺭﺥ ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻪﺍﻳﻢﺯﺍﻍ ﺭﺍ ﻣﻴﻞ ﮐﻨﺪ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻧﺸﻴﺐﻋﻤﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭﺵ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﻧﺼﻴﺐﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖﻋﻤﺮ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺧﻮﺭﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖﮔﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺑﻬﻴﻦ ﺩﺭﻣﺎﻧﺴﺖﭼﺎﺭﻩ ﺭﻧﺞ ﺗﻮ ﺯﺍﻥ ﺁﺳﺎﻧﺴﺖﺧﻴﺰ ﻭ ﺯﻳﻦ ﺑﻴﺶ ﺭﻩ ﭼﺮﺥ ﻣﭙﻮﯼﻃﻌﻤﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺍﻓﻼﮎ ﻣﺠﻮﻱﺁﺳﻤﺎﻥ ﺟﺎﻳﮕﻬﻲ ﺳﺨﺖ ﻧﮑﻮﺳﺖﺑﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻨﺞ ﺣﻴﺎﻁ ﻭ ﻟﺐ ﺟﻮﺳﺖﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺲ ﻧﮑﺘﻪ ﻧﻴﮑﻮ ﺩﺍﻧﻢﺭﺍﻩ ﻫﺮ ﺑﺮﺯﻥ ﻭ ﻫﺮ ﮐﻮ ﺩﺍﻧﻢﺁﺷﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺲ ﺑﺎﻏﻲ ﺩﺍﺭﻡﻭﻧﺪﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻍ ﺳﺮﺍﻏﻲ ﺩﺍﺭﻡﺧﻮﺍﻥ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﻟﻮﺍﻧﻲ ﻫﺴﺖﺧﻮﺭﺩﻧﻲﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﻫﺴﺖﺁﻧﭽﻪ ﺯﺍﻥ ﺯﺍﻍ ﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ ﺳﺮﺍﮔﻨﺪ ﺯﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﺍﻧﺪﺭ ﭘﺲ ﺑﺎﻍﺑﻮﻱ ﺑﺪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺭﻩ ﺩﻭﺭﻣﻌﺪﻥ ﭘﺸّﻪ، ﻣﻘﺎﻡ ﺯﻧﺒﻮﺭﻧﻔﺮﺗﺶ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻼﻱ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥﺳﻮﺯﺵ ﻭ ﮐﻮﺭﻱ ﺩﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﻥﺁﻥ ﺩﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩﺯﺍﻍ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﮐﺮﺩ ﻧﮕﺎﻩﮔﻔﺖ :ﺧﻮﺍﻧﻲ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻟﻮﺍﻧﺴﺖﻻﻳﻖ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻳﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﺴﺖﻣﻲﮐﻨﻢ ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﻧﻴﻢﺧﺠﻞ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺣﻀﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﻢﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻨﺪﺗﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺩ ﺍﺯ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﭘﻨﺪﻋﻤﺮ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﻓﻠﮏ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﻡ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﺩ ﺳﺤﺮﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﭘﺮ ﺧﻮﻳﺶﺣﻴﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶﺑﺎﺭﻫﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺷﺎﺩﺍﻥ ﺯ ﺳﻔﺮﺑﻪ ﺭﻫﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﻓﻠﮏ ﻃﺎﻕ ﻇﻔﺮﺳﻴﻨﻪ ﮐﺒﮏ ﻭ ﺗﺬﺭﻭ ﻭ ﺗﻴﻬﻮﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻩ ﻃﻌﻤﻪ ﺍﻭﺍﻳﻨﮏ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻻﺷﻪ ﻭ ﮔﻨﺪﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺯﺍﻍ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺩ ﭘﻨﺪ؟ﺑﻮﻱ ﮔﻨﺪﺵ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﺣﺎﻝ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺩﻕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﮔﻴﺞ ﺷﺪ، ﺑﺴﺖ ﺩﻣﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻮﻳﺶﺩﻟﺶ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﺑﻴﺰﺍﺭﻱ ﺭﻳﺶﻳﺎﺩﺵ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻭﺝ ﺳﭙﻬﺮﻫﺴﺖ ﭘﻴﺮﻭﺯﻱ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻭ ﻣﻬﺮﻓﺮّ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻭ ﻓﺘﺢ ﻭ ﻇﻔﺮﺳﺖﻧﻔﺲ ﺧﺮّﻡ ﺑﺎﺩ ﺳﺤﺮﺳﺖﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖﺩﻳﺪ ﮔﺮﺩﺵ ﺍﺛﺮﻱ ﺯﻳﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖﺁﻧﭽﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺳﻮ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩﻭﺣﺸﺖ ﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﺑﻴﺰﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩﺑﺎﻝ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺮﺟﺴﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﮔﻔﺖ : ﮐﺎﻱ ﻳﺎﺭ ﺑﺒﺨﺸﺎﻱ ﻣﺮﺍﺳﺎﻝﻫﺎ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻋﻴﺶ ﺑﻨﺎﺯﺗﻮ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺗﻮ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺍﺯﻣﻦ ﻧﻴﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﮔﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺗﺮﺍ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲﮔﺮ ﺑﺮ ﺍﻭﺝ ﻓﻠﮑﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺩﻋﻤﺮ ﺩﺭ ﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺑﺮﺩﺷﻬﭙﺮ ﺷﺎﻩ ﻫﻮﺍ ﺍﻭﺝ ﮔﺮﻓﺖﺯﺍﻍ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺷﮕﻔﺖﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎﻻ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺷﺪﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻓﻠﮏ ﻫﻤﺴﺮ ﺷﺪﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﭼﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻟﻮﺡ ﮐﺒﻮﺩﻧﻘﻄﻪﺍﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﻫﻴﭻ ﻧﺒﻮﺩﺩﮐﺘﺮ ﭘﺮﻭﯾﺰ ﺧﺎﻧﻠﺮﯼ
ﮔﺸﺖ ﻏﻤﻨﺎﮎ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻋﻘﺎﺏ ﭼﻮ ﺍﺯﻭ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﺍﻳﺎﻡ ﺷﺒﺎﺏ ﺩﻳﺪ ﮐﺶ ﺩﻭﺭ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺁﻓﺘﺎﺑﺶ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﻲ ﺩﻝ ﺑﺮ ﮔﻴﺮﺩ ﺭﻩ ﺳﻮﻱ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻴﺮﺩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﮐﻨﺪ ﺩﺍﺭﻭﻳﻲ ﺟﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﺪ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻲ ﺯ ﭘﻲ ﭼﺎﺭﻩ ﮐﺎﺭ ﮔﺸﺖ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺳﺒﮏ ﺳﻴﺮ ﺳﻮﺍﺭ ﮔﻠﻪ ﮐﺎﻫﻨﮓ ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺩﺷﺖ ﻧﺎﮔﻪ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﭘﺮ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻥ ﺷﺒﺎﻥ ﺑﻴﻢ ﺯﺩﻩ، ﺩﻝ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﭘﻲ ﺑﺮﻩ ﻧﻮﺯﺍﺩ ﺩﻭﺍﻥ ﮐﺒﮏ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺧﺎﺭﻱ ﺁﻭﻳﺨﺖ ﻣﺎﺭ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﺁﻫﻮ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻧﮕﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻣﻴﺪ ﺩﺷﺖ ﺭﺍ ﺧﻂ ﻏﺒﺎﺭﻱ ﺑﮑﺸﻴﺪ ﻟﻴﮏ ﺻﻴﺎﺩ ﺳﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺻﻴﺪ ﺭﺍ ﻓﺎﺭﻍ ﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﭼﺎﺭﻩ ﻣﺮﮒ ﻧﻪ ﮐﺎﺭﻳﺴﺖ ﺣﻘﻴﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﻝ ﻧﺸﻮﺩ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﺻﻴﺪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺁﻣﺪ ﺯﻭﺩ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺻﻴﺎﺩ ﻧﺒﻮﺩ ﺁﺷﻴﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺍﻣﻦ ﺩﺷﺖ ﺯﺍﻏﮑﻲ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺑﺪ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻭ ﭘﻠﺸﺖ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺍﺯ ﮐﻒ ﻃﻔﻼﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺟﺎﻥ ﺯ ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻼ ﺩﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺯﻳﺴﺘﻪ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺯﺷﻤﺎﺭ ﺷﮑﻢ ﺁﮐﻨﺪﻩ ﺯ ﮔﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺎﺥ ﻭﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻋﻘﺎﺏ ﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﻮﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﻱ ﺩﻳﺪﻩ ﺯ ﻣﺎ ﺑﺲ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺮﺍ ﮐﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻣﺸﮑﻠﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﮔﺮ ﺑﮕﺸﺎﻳﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﻓﺮﻣﯿﺎﻱ ﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﺑﻨﺪﻩ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺗﻮﺍﯾﻢ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﺗﻮﺍﻳﻢ ﺑﻨﺪﻩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﺳﭙﺎﺭﻡ، ﺟﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺩﻝ ﭼﻮ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﻢ ﻧﻨﮕﻢ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺯﺟﺎﻥ ﻳﺎﺩ ﮐﻨﻢ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺖ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺘﮕﻮﻳﻲ ﺩﮔﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﮐﺎﻳﻦ ﺳﺘﻤﮑﺎﺭ ﻗﻮﻱ ﭘﻨﺠﻪ ﮐﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺯﺍﺭ ﻭ ﺯﺑﻮﻥ ﻟﻴﮏ ﻧﺎﮔﻪ ﭼﻮ ﻏﻀﺒﻨﺎﮎ ﺷﻮﺩ ﺯﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻦ ﻭ ﺟﺎﻥ ﭘﺎﮎ ﺷﻮﺩ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﭼﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺣﺰﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪﺕ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻱ ﮔﺰﻳﺪ ﭘﺮ ﺯﺩ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺗﺮﮎ ﺟﺎﻱ ﮔﺰﻳﺪ ﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻋﻘﺎﺏ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﻋﻤﺮ ﺣﺒﺎﺑﯿﺴﺖ ﺑﺮ ﺁﺏ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﻴﺰ ﭘﺮﺳﺖ ﻟﻴﮏ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻴﺰ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭ ﺩﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺍﺭﭼﻪ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺩﻝ ﺳﻴﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺁﻳﺪ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﭙﺮ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻮﮐﺖ ﻭ ﺟﺎﻩ ﻋﻤﺮﻡ ﺍﺯ ﭼﻴﺴﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺪ ﮐﻮﺗﺎﻩ؟ ﺗﻮ ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺎﻣﺖ ﻭ ﺑﺎﻝ ﻧﺎﺳﺎﺯ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻓﻦ ﻳﺎﻓﺘﻪﺍﻱ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺍﺯ؟ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻳﮑﻲ ﺯﺍﻍ ﺳﻴﻪ ﺭﻭﻱ ﭘﻠﻴﺪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺻﺪ ﺣﻴﻠﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﮑﺎﺭ ﺻﺪ ﺭﻩ ﺍﺯ ﭼﻨﮕﺶ ﮐﺮﺩﺳﺖ ﻓﺮﺍﺭ ﭘﺪﺭﻡ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﮕﻪ ﺟﺎﻭﻳﺪ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﻟﻴﮏ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﻡ ﺑﺎﺯ ﭘﺴﻴﻦ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺷﺎﺥ ﺷﺪﻱ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﮐﺎﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﺍﻍ ﭘﻠﻴﺪﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻳﮏ ﮔﻞ ﺍﺯ ﺻﺪ ﮔﻞ ﺗﻮ ﻧﺸﮑﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺍﺯ؟ ﺭﺍﺯﻱ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺯ ﺯﺍﻍ ﮔﻔﺖ : ﮔﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮﯼ ﻋﻬﺪ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﻢ ﺑﭙﺬﻳﺮﻱ ﻋﻤﺮﺗﺎﻥ ﮔﺮ ﮐﻪ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﮐﻢ ﻭ ﮐﺎﺳ
میروم تا دل نبندم دل به خوبی هایتان بازهم دل بستم و زخمی شدم ،باور کنید...
نمیدانم در این زمانه باید به چه کسی دل بست ، این سوی زندگی من هستم ،
آن سوی دیگر قلبهای مست.
دوباره قطره ای دیگر از اشک بر گونه ام نشست ،
و باز هم شکست قلبی که به امید بودنت به انتظار فردا نشست .
شریعتی درباره امام حسین (ع)
"... و حسین، وارث آدم، که به بنی‌آدم زیستن داد، و وارث پیامبران بزرگ، که به انسان، "چگونه باید زیست" را آموختند، اکنون آماده است تا، در این روزگار، به فرزندان آدم، "چگونه باید مرد" را بیاموزد!..."
مجموعه آثار ۱۹ / حسین وارث آدم / ص ۱۷۱
"... مردی از خانه‌ی فاطمه بیرون آمده است، تنها و بیکس، با دست‌های خالی، یک تنه بر روزگار وحشت و ظلمت و آهن یورش برده است. جز "مرگ" سلاحی ندارد! اما او ، فرزند خانواده‌ای است که "هنر خوب مردن" را، در مکتب حیات، خوب آموخته است..."
مجموعه آثار ۱۹ / حسین وارث آدم / ص ۱۷۰
ای زینب! ای زبان علی در کام! ای رسالت حسین بر دوش!..... مگو که بر شما چه گذشت ؟ مگو که در آن صحرای سرخ چه دیدی ؟ مگو که جنایت در آنجا تا به کجا رسید ؟.....آری ای پیامبر انقلاب حسین! ما می دانیم. ما همه را شنیده ایم ....... اما بگو ای خواهر! بگو که ما چه کنیم ؟لحظه ای بنگر که ما چه می کشیم ؟ دمی به ما گوش کن تا مصایب خویش را با تو بازگوییم .
نجوای دردمندانه دکتر شریعتی با “پیام”بر کربلا(سخنرانی)
این دنیا عجیبه،تا مریض نشی برات گل نمیارن،تا گریه
نکنی نوازشت نمیکنن،تا فریاد نکشی به طرفت بر نمیگردن
تا نمیری نمی بخشنت!!
......................................................................
زندگی کوتاهتر از آن است که به خصومت بگذرد و قلبها
گرامیتر از آنند که بشکنند.فردا خورشید طلوع خواهد کرد
حتی اگر ما نباشیم...
.......................................................................
سنگینی باری که خدا به دوش ما می گذارد آنقدر نیست
که کمرمان را خرد کند بلکه آنقدر است که ما را برای دعا
به زانو در آورد.
.......................................................................
زندگی هنر نقاشی کردن است بدون استفاده از پاک کن
جوری زندگی کن که اگر به گذشته برگشتی نیازی به
پاک کن نداشته باشی.
.......................................................................
ﺑﻨﺎﻡ ﺍﯾﺰﺩ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻧﺎﻣﺮﺩﯼﺳﯿﺎﻫﯽ ﻭ ﺑﺪﯼ ، ﺳﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦﮔﺮﺩﻭﻧﻪ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﻭ ﺻﻔﺎ ﺧﻔﺘﻪ ﻫﻤﻪﻣﺨﻠﻮﻕ ﺑﯽ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺩﻭ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺧﻔﺘﻦ ﻧﻪ ﭘﺎﺱ ﻭﺷﮑﺮ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﻮﻑ ﺍﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻡﻫﻢ ﺭﻩ ﻭ ﯾﺎﻭﺭ ﺷﺪﻡ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﭘﺎﯾﺎﻥ ؟ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﺗﻦﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ، ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﺟﺎﻥﺑﯽ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﺩ ﮐﻤﯽ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﯾﻦﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﮔﻮﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯿﺠﻮﯾﻢ ﺍﮔﺮﺧﻮﺍﻫﯽ ﻧﺸﯽ ﺭﺳﻮﺍ ﺑﺸﻮ ﻫﻢ ﺭﻧﮓ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﺎﺭﻩ ﺟﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼﭘﺎﯾﺎﻥ ﺷﻮ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻋﻘﻞ ﺍﺧﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓﺩﻝ ﻭ ﺩﺍﻭﺭ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﻗﻌﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﻣﺮﺍ ﺍﺧﺮﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﺪﺩﻝ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺣﺎﻟﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﺍﺭﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻧﮕﺬﺍﺭ
)ﺷﻌﺮﯼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﯿﻦ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺷﻤﻊ ﺟﻮﺍﻧﯽ...ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺷﻤﻊ ﺭَﻩ ﻛﺮﺩﻡ،ﻛﻪ ﯾﺎﺑﻢ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻧﺠُﺴﺘﻢ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻭ،ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻡﺟﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﻛﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺑﺎﺭ ﭘﯿﺮﯼ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻛﻮﺭﻩ ﺭﺍﻩِﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺩِﯾﺎﺭ ﺩﯾﺮﯾﻦ،ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏﺑﯿﻨﺪ،ﻫﻤﺮﻫﺎﻥِﻛﺎﺭﻭﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍﻫﻢ،ﺷﻜﺮ ﺧﻮﺍﺑﯽّ ﻭ ﺭﺅﯾﺎﯾﯽ ﭼﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﯼ ﮔُﻞ ﺷﺒﯿﺨﻮﻥ ﺧﺰﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼّﺗﻠﺨﯽ ﺑﻮﺩ،ﺯﺁﻥﺧﻮﺍﺏِﺧﻮﺵ ﻣﺴﺘﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﻣﻢ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺁﻟﻮﺩ،ﺷﻬﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﯽ،ﺍﻻ ﺍﯼ ﻫﻤﺰﺑﺎﻥِﺩﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﯾﻢ؟ ﺷﻜﻮﻩ ﯼ ﺑﯽ ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﯽ ﺭﺍﻧﺴﯿﻢ ﺯﻟﻒ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻛﻮ؟ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﮒ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺳﺮﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻡ،ﻫﻮﺍﯼ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﮔﺮﺩﺷﯽ ﺩﺍﺭﯼ،ﺑﻼﯼ ﺟﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺑﺮﻣﮕﺮﺩﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﻼﯼِﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺮﯼ[ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ]ﺍﺯ ﺷﻌﺮ ﺷﯿﺮﯾﻦِﺭﻭﺍﻥ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﻘﺎ ﺟﻮﯾﻨﺪ،ﻋﻤﺮ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﯽ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﺩﻝ ﺍﻓﺮﻭﺯ ﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺟﻬﺎﻥ،ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ.ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ:ﺳﺤﺮﻱ ﺑﻮﺩ ﻭﻫﻨﻮﺯ،ﮔﻮﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﻴﺴﻮﻱ ﺷﺐ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﮔﻞ ﻳﺎﺱ،ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺭﻳﺨﺘﻪﺑﻮﺩ.ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺳﺤﺮ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﻳﺎﺱ ﺩﺭﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ***ﻣﻲ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﭘﺮ ﻭﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ: ))ﻫﺎﻱ!ﺑﺴﺮﺍﻱ ﺍﻱ ﺩﻝ ﺷﻴﺪﺍ،ﺑﺴﺮﺍﻱ.ﺍﻳﻦ ﺩﻝ ﺍﻓﺮﻭﺯﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍﺑﻨﮕﺮ!ﺗﻮ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻱ!ﺁﺳﻤﺎﻥ،ﻳﺎﺱ،ﺳﺤﺮ،ﻣﺎﻩ،ﻧﺴﻴﻢ،ﺭﻭﺡ ﺩﺭﺟﺴﻢﺟﻬﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻧﺪ،ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﻮﻕ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﻧﺪ،ﺗﻮ ﻫﻢ ﺍﻱ ﻣﺮﻏﻚ ﺗﻨﻬﺎ،ﺑﺴﺮﺍﻱ!ﻫﻤﻪﺩﺭﻫﺎﻱ ﺭﻫﺎﺋﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺖ،ﺗﺎ ﮔﺸﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﻧﺴﻴﻢ ﺳﺨﻨﻲ،ﭘﻨﺠﺮﻫﺎﻱ ﺭﺍ،ﺑﺴﺮﺍﻱ!ﺑﺴﺮﺍﻱ(( ...ﻣﻦﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﻻﻭﻳﺰﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ! ***ﺩﺭ ﺍﻓﻖ،ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺍ ﭘﺮﺩﻩ ﻧﻮﺭ ﺑﺎﻍ ﻫﺎﻱ ﮔﻞﺳﺮﺥ،ﺷﺎﺧﻪ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ،ﻏﻨﭽﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ،ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﺩ ﺳﺤﺮ؛ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎﺯ.ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ﺑﺎﺯ،ﺑﺎﻍ ﻫﺎﻱ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ،ﺑﺎﻍ ﻫﺎﻱ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ،ﻳﻚ ﮔﻞ ﺳﺮﺥﺩﺭﺷﺖ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ!ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺍﻓﺸﺎﻧﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮ،ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻜﻔﺘﻦ!ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ!ﭼﻪ ﻓﺮﻭﻏﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ!ﭼﻪ ﺷﻜﻮﻫﻲ! ...ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﺑﺮﺧﺎﺳﺖ!ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﻻﻭﻳﺰﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻢ! ***ﺩﻭ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ،ﺑﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﺎﻝﮔﺬﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ.ﺩﻭ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ،ﺳﺮ ﻓﺮﺍ ﮔﻮﺵ ﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﺠﻮﺍ ﻏﺰﻟﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ.ﻣﺮﻍﺩﺭﻳﺎﺋﻲ،ﺑﺎ ﺟﻔﺖ ﺧﻮﺩ،ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﻭﺭ ﺭﻭ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻧﻮﺭ...ﭼﻤﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺯ ﺟﺎﻥﻣﺎﻳﻪ ﻋﺸﻖ،ﺩﺭ ﺳﺮﺍ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﻝ ﻏﻨﭽﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ ﭘﺮﻭﺭﺩ،-ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ-ﺑﺮﮒ ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻢ ﻛﻢﺑﺎﺯ ﺷﺪﻧﺪ!ﺑﺮﮒ ﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻧﺪ:ـ... »ﻳﺎﻓﺘﻢ!ﻳﺎﻓﺘﻢ!ﺁﻥ ﻧﻜﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻤﺶ!ﺑﺎ ﺷﻜﻮﻓﺎﺋﻲﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭ،ﮔﻞ ﺍﻓﺸﺎﻧﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮ،ﺁﺭﺍﺳﺘﻤﺶ!ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺑﻲ ﻭ ﻣﻬﺮ،ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺯﺗﺎﻓﺘﻪ ﻳﺎﺱ ﻭ ﺳﺤﺮﺑﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ: ))ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ((ﺭﺍ ﻣﻦ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ! ***ﺍﻳﻦ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ!ﺩﺍﻣﻨﻲ ﭘﺮ ﻛﻦ ﺍﺯﻳﻦ ﮔﻞ ﻛﻪ ﺩﻫﻲ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ،ﻛﻪ ﺑﺮﻱ ﺧﺎﻧﻪﺩﺷﻤﻦ!ﻛﻪ ﻓﺸﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ!ﺭﺍﺯ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻥ ﺍﻭﺳﺖ!ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﻡﻋﺎﻟﻢ،ﺑﻪ ﺧﺪﺍ،ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﺎﺷﻴﺪ،ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ« .ﺗﻮ ﻫﻢ،ﺍﻱ ﺧﻮﺏ ﻣﻦ!ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻪﺗﻜﺮﺍﺭ ﺑﮕﻮ!ﺍﻳﻦ ﺩﻻﻭﻳﺰﺗﺮﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ،ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺖ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻩ ﺑﺎﺭ،ﻛﻪ ﺻﺪ ﺑﺎﺭﺑﮕﻮ! »ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺭﻱ«؟ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﭙﺮﺱ! »ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ«ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭﺑﮕﻮ
عشق يعني يك سلام و يك درود
عشق يعني درد و محنت در درون
عشق يعني يك تبلور يك سرود
عشق يعني قطره و دريا شدن
عشق يعني يك شقايق غرق خون
عشق يعني زاهد اما بت پرست
عشق يعني همچو من شيدا شدن
عشق يعني همچو يوسف قعر چاه
عشق يعني بيستون كندن بدست
عشق يعني آب بر آذر زدن
عشق يعني چون محمد پا به راه
عشق يعني عالمي راز و نياز
عشق يعني با پرستو پرزدن
عشق يعني رسم دل بر هم زدن
عشق يعني يك تيمم يك نماز
عشق يعني سر به دار آويختن
عشق يعني اشك حسرت ريختن
عشق يعني شب نخفتن تا سحر
عشق يعني سجده ها با چشم تر
عشق يعني مستي و ديوانگى
عشق يعني خون لاله بر چمن
عشق يعني شعله بر خرمن زدن
عشق يعني آتشي افروخته
عشق يعني با گلي گفتن سخن
عشق يعني معني رنگين كمان
عشق يعني شاعري دلسوخته
عشق يعني قطره و دريا شدن
عشق يعني سوز ني آه شبان
عشق يعني لحظه هاي التهاب
عشق يعني لحطه هاي ناب ناب
عشق يعني ديده بر در دوختن
عشق يعني در فراقش سوختن
عشق يعني انتظار و انتظار
عشق يعني هر چه بيني عكس يار
عشق يعني سوختن يا ساختن
عشق يعني زندگي را باختن
عشق يعني در جهان رسوا شدن
عشق يعني مست و بي پروا شدن
عشق يعني با جهان بيگانگى
عشق يعني درد و محنت در درون
عشق يعني يك تبلور يك سرود
عشق يعني قطره و دريا شدن
عشق يعني يك شقايق غرق خون
عشق يعني زاهد اما بت پرست
عشق يعني همچو من شيدا شدن
عشق يعني همچو يوسف قعر چاه
عشق يعني بيستون كندن بدست
عشق يعني آب بر آذر زدن
عشق يعني چون محمد پا به راه
عشق يعني عالمي راز و نياز
عشق يعني با پرستو پرزدن
عشق يعني رسم دل بر هم زدن
عشق يعني يك تيمم يك نماز
عشق يعني سر به دار آويختن
عشق يعني اشك حسرت ريختن
عشق يعني شب نخفتن تا سحر
عشق يعني سجده ها با چشم تر
عشق يعني مستي و ديوانگى
عشق يعني خون لاله بر چمن
عشق يعني شعله بر خرمن زدن
عشق يعني آتشي افروخته
عشق يعني با گلي گفتن سخن
عشق يعني معني رنگين كمان
عشق يعني شاعري دلسوخته
عشق يعني قطره و دريا شدن
عشق يعني سوز ني آه شبان
عشق يعني لحظه هاي التهاب
عشق يعني لحطه هاي ناب ناب
عشق يعني ديده بر در دوختن
عشق يعني در فراقش سوختن
عشق يعني انتظار و انتظار
عشق يعني هر چه بيني عكس يار
عشق يعني سوختن يا ساختن
عشق يعني زندگي را باختن
عشق يعني در جهان رسوا شدن
عشق يعني مست و بي پروا شدن
عشق يعني با جهان بيگانگى
)ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ، ﻏﺼﻪ ﭼﺮﺍ ؟! ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍﺑﻨﮕﺮ ، ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ، ﺑﻌﺪ ﺻﺪﻫﺎ ﺷﺐ ﻭﺭﻭﺯ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﮔﺮﻡ ﻭﺁﺑﻲ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯﻣﻬﺮ ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﺩ ! ﻳﺎ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﮐﻪ،ﺩﻟﺶ ﺍﺯﺳﺮﺩﻱ ﺷﺐ ﻫﺎﻱ ﺧﺰﺍﻥ ﻧﻪ ﺷﮑﺴﺖﻭ ﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ ! ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺯ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺷﺪ ﻭﻧﻔﺴﻲ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻣﻴﺪ ﮐﺸﻴﺪ ﻭﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺑﻬﺎﺭ ،ﺩﺷﺘﻲ ﺍﺯ ﻳﺎﺱ ﺳﭙﻴﺪ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎﻣﺎﻥ ﺭﻳﺨﺖ ، ﺗﺎﺑﮕﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ، ﭘﺮ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺍﺣﺴﺎﺱﺧﺪﺍﺳﺖ ! ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﭼﺮﺍ !؟! ﺗﻮ ﻣﺮﺍﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ، ﺁﺭﺯﻭﻳﻢ ، ﻫﻤﻪﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺗﻮﺳﺖ ! ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ! ﺩﻝ ﺑﻪ ﻏﻢﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻳﺎﺱ ﺳﺨﻦ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﺎﺭﺁﻥﻫﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ، ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ ... ﻣﺎﻩ ﻣﻦ !ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ، ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺭﻭﺯﻱ، ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺭﺍﻥﺑﺎﺭﻳﺪ ﻳﺎ ﺩﻝ ﺷﻴﺸﻪ ﺍﻱ ﺍﺕ ، ﺍﺯ ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮﻩﻋﺸﻖ ، ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺷﮑﺴﺖ، ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺖﺑﻪ ﺧﺪﺍ ، ﭼﺘﺮ ﺷﺎﺩﻱ ﻭﺍ ﮐﻦ ﻭﺑﮕﻮ ﺑﺎ ﺩﻝﺧﻮﺩ ،ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖ ، ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖ ! ﺍﻭﻫﻤﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭ ﺗﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺐ،ﺭﺍﻩ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ... ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻧﻲﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ،ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻡ ، ﻏﺮﻕ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺎﺷﺪ .... ﻣﺎﻩﻣﻦ ! ﻏﺼﻪ ﺍﮔﺮ ﻫﺴﺖ ! ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺑﺎﺷﺪ !ﻣﻌﻨﻲ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ، ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﺳﺖ ...!ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻏﺼﻪ ﻭ ﻏﻢ ، ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻭﺷﻮﺭ ﭼﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﻭ ﭼﻪ ﻧﻪ ! ﻣﻴﻮﻩ ﻳﮏﺑﺎﻏﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﭽﻴﻦ ...ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﻣﺒﺮ، ﭘﺸﺖ ﻫﺮﮐﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ، ﺳﺒﺰﻩﺯﺍﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺯ ﮐﺴﻲﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ، ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖ ، ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖ ﻭﭼﺮﺍ ﻏﺼﻪ ؟ ﭼﺮﺍ !؟
.Thoes We Love Never Go Away , TherWalke Beside Us every DayUn Seen… Un Hear… Still Near … StillLoves … Still MissedAnd Still Very Dear . . .ﺍﻭﻧﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻋﺎﺷﻘﺸﻮﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﯿﺸﻮﻧﺪﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﺮﻭﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﻧﻤﯿﺸﻮﻧﺪ… ﺷﻨﯿﺪﻩ ﻧﻤﯿﺸﻮﻧﺪﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻋﺎﺷﻖ … ﻫﻨﻮﺯﺩﻟﺘﻨﮓ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰ . . ....Ultimate Truth Of Love 
ove Is What :Can Be Felt , Not Told , It Can Be Given ,Not SoldIt Comes When You Least Expect It AndLeves You When You Most Neet It . . .ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻋﺸﻖ :ﻋﺸﻖ ﭼﯿﺰﯾﺴﺖ ﮐﻪ :ﺣﺲ ﺷﺪﻧﯿﺴﺖ ، ﻧﻪ ﮔﻔﺘﻨﯽ ، ﺩﺍﺩﻧﯿﺴﺖ ، ﻧﻪﻓﺮﻭﺧﺘﻨﯽﻣﻮﻗﻌﯽ ﻣﯿﺎﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺷﻮ ﻧﺪﺍﺭﯼ ، ﻭ ﺗﺮﮐﺖﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺩﺍﺭﯼ . . .
ove Is What :Can Be Felt , Not Told , It Can Be Given ,Not SoldIt Comes When You Least Expect It AndLeves You When You Most Neet It . . .ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻋﺸﻖ :ﻋﺸﻖ ﭼﯿﺰﯾﺴﺖ ﮐﻪ :ﺣﺲ ﺷﺪﻧﯿﺴﺖ ، ﻧﻪ ﮔﻔﺘﻨﯽ ، ﺩﺍﺩﻧﯿﺴﺖ ، ﻧﻪﻓﺮﻭﺧﺘﻨﯽﻣﻮﻗﻌﯽ ﻣﯿﺎﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺷﻮ ﻧﺪﺍﺭﯼ ، ﻭ ﺗﺮﮐﺖﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺩﺍﺭﯼ . . .
ﺗﻮﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﻏﺮﯾﺐ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﻤﻮﻥ ﺩﺭ ﻧﻘﺶ ﯾﮏ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﻫﻢ ﻭﻟﯽ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﯾﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﻮﻟﺪ ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮﺳﺖ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺷﺮﻭﻉ ﯾﮏ ﻧﻤﺎﯾﺸﻪ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﺳﻬﻢ ﻣﺎ ﺗﻤﻮﻡ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﻪ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺎﻣﻮﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﮕﯿﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﺮ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﻩ ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﺍ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﻤﻮﻥ ﭘﺸﺖ ﻧﻘﺎﺏ ﺻﻮﺭﺗﮏ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻗﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﺷﯿﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﭘﻨﻬﻮﻥ ﮐﺮﺩﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺭﻭﯼ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺭﻭﺣﻤﻮﻥ ﺧﻂ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﻢ ﺍﮔﻪ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩﻟﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎ ﺍﺑﺮﯼ ﺷﺪﻧﺒﯿﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻣﻦ
Browse Pages:< Previous 1 2
